Όπου παύει η συσπείρωση, το σμίλευμα, η ανταλλαγή ιδεών και στιγμών και η εξύψωση, από τα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα, τους «Μαγεμένους Αυλούς» και τα χορικά των αρχαίων τραγωδιών, εκεί παίρνει θέση η απομόνωση, η εξουσιαστική επιβολή της τηλεοπτικής αισθητικής και της υποκινούμενης δημοσιογραφίας.
Εδώ και αρκετές μέρες πιάνω τον εαυτό μου σε μία άνευ προηγουμένου αναστάτωση.
Μια καθολική, άκρως βιωματική αντίληψη της μη πραγμάτωσης των επιθυμιών και των εργασιών μου, που ομολογώ πως πρώτη φορά με «θερίζει» έτσι στα δύο χρόνια πανδημίας. Ίσως γιατί, όλους αυτούς τους μήνες, εστίαζα στη δημιουργία παράλληλων και νέων τρόπων καλλιτεχνικής έκφρασης, από εκπομπές στο ραδιόφωνο μέχρι μουσική εκπαίδευση σε πρόσφυγες, ως ακαριαία αντίδραση σε μια πρωτόγνωρη πραγματικότητα, που απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά.
Δύο χρόνια μετά, σε αυτό το τελευταίο κλείσιμο της Μουσικής, ακούω πάλι τον ήχο του σπαραγμού για την αυτονόητη διεκδίκηση αποζημιώσεων χιλιάδων ανθρώπων που ζουν από την Τέχνη.
Αλλά κυρίως για την Τέχνη.
Ο σπαραγμός ακούγεται σαν «Ανοίξτε τις Τέχνες, για να έχουμε δουλειά», και αυτό είναι το πρώτο μέλημα.
Όμως, αυτό που νιώθω είναι πως πρέπει να γίνει αντιληπτό τι συμβαίνει ή τι δεν συμβαίνει, όταν οι Τέχνες και ο Πολιτισμός στέκονται πίσω από μία κλειστή πόρτα ή υπολειτουργούν.
Όσο οι άνθρωποι της Τέχνης δεν γεννούν, τόσο η χυδαιότητα των υπόλοιπων Μέσων θα πολλαπλασιάζεται σαν το κεφάλι της Λερναίας Ύδρας.
Το πλήρες κείμενο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου