Η οικογένεια Δημ. Τζιβανοπούλου
(Τα 4 από τα 5 παιδιά (Ο Παρασκευάς 16 χρόνων, ο Δημοσθένης 23 χρόνων , ο Ιωάννης 21 χρόνων και ο Σωκράτης 19 χρόνων καταδόθηκαν από δωσίλογους και εκτελέστηκαν στο Μονοδέντρι. Γλίτωσε μόνο ο Αριστείδης (2ος από αριστερά) ο οποίος απουσίαζε εκτός Σπάρτης όταν έγιναν οι συλλήψεις. Έφυγε στην Αφρική και γύρισε σε βαθιά γεράματα, κουβαλώντας μέχρι την τελευταία ανάσα του την πίκρα και την απορία: «γιατί η Σπάρτη μας έκανε αυτό το κακό;»)
Δυστυχώς, στην Ελλάδα της κατοχής βρέθηκαν «έλληνες» (τα εισαγωγικά και το μικρό γράμμα είναι συνειδητή επιλογή), οι οποίοι διαποτισμένοι από τις ναζιστικές-φασιστικές ιδέες και βέβαιοι πως ο Χίτλερ ήταν το μέλλον της ανθρωπότητας, όχι μόνο συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, αλλά πολλές φορές τους ξεπέρασαν στο μίσος και στο δολοφονικό μένος κατά του Ελληνικού Λαού και της Αντίστασης.
Μετά την απελευθέρωση (1945) η Ελλάδα υπήρξε μελανή εξαίρεση μεταξύ των Ελεύθερων Λαών, όσον αφορά τη διαχείριση του δοσιλογισμού. Εξαιτίας της παρέμβασης των ξένων (Αγγλίας και ΗΠΑ) αλλά και του αντικομμουνιστικού-αντιαριστερού κράτους που παγιώθηκε μεταπολεμικά έγιναν (για το θεαθήναι) ελάχιστες δίκες και ακόμα λιγότερες αστείες καταδίκες συνεργατών των κατακτητών κατά την περίοδο 1945-1949, «ενώ η ένοπλη συνεργασία όχι μόνο δεν επέσυρε καμία κύρωση, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αναγνωρίστηκε ως “εθνική δράση”».
Αυτή, κατά τον ιστορικό Μενέλαο Χαραλαμπίδη, υπήρξε «η πιο μελανή περίοδος της ελληνικής δικαιοσύνης από σύστασης του ελληνικού κράτους».
Όλοι αυτοί οι συνεργάτες των κατακτητών, εκτός από την ατιμωρησία που εξασφάλισαν, ενσωματώθηκαν στον κρατικό μηχανισμό και εισχώρησαν στις πτυχές του μεταπολεμικού καθεστώτος, ελέγχοντας και καθοδηγώντας τις πολιτικές εξελίξεις (βλέπε Δικτατορία του 1967, προδοσία της Κύπρου 1974 κλπ).
Το πλήρες κείμενο εδώ
