Τη Δευτέρα 15 Γενάρη ψηφίστηκε στη Βουλή το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο – προαπαιτούμενο για την τρίτη αξιολόγηση. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει. Μας λέει ότι τα δύσκολα είναι πίσω μας και η ανάπτυξη μπροστά μας. Μας δείχνει την «πόρτα εξόδου από τα μνημόνια» για να μας κρύψει τις νέες αλυσίδες, «τα κάγκελα παντού», που θα έλεγε κι ο Τζίμης. Η χώρα σώθηκε για μια ακόμα φορά, όχι όμως και οι εργαζόμενοί της. Οι πληγές των αντιλαϊκών μέτρων των προηγούμενων χρόνων δεν επουλώνονται με τις ασπιρίνες των «κοινωνικών μερισμάτων». Αντίθετα, θα γίνονται όλο και πιο βαθιές, αφού στις 5500 περίπου σελίδες του νόμου προβλέπονται μέτρα και αναδιαρθρώσεις που κάνουν την πολιτική και οικονομική εξουσία να τρίβει τα χέρια της.
Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων βασικών για το λαό υπηρεσιών, η μείωση των συντάξεων και των οικογενειακών επιδομάτων, η ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία, είναι το δώρο της κυβέρνησης στους «θεσμούς» και σε αυτούς που κατέχουν τον πλούτο. Οι βιομήχανοι μέσω του ΣΕΒ πανηγυρίζουν αφού όπως λένε τα μέτρα αυτά «αποτελούν τη θετική όψη των μνημονίων», ενώ η Λαγκάρντ δηλώνει ότι μεταρρυθμίσεις αυτές δεν είναι αρκετές και μένουν πολλά να γίνουν ακόμα! Όπως και να ονομάζονται, μνημόνια ή εποπτεία, δημοσιονομικό πλεόνασμα ή επιτήρηση, η ουσία είναι η ίδια: το «έκτακτο καθεστώς» μετατρέπεται σε καθημερινότητα και «κανονικότητα».
