Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αδιαφορία κέρδισε. Ή μάλλον, όχι η αδιαφορία — η συνειδητή και εκούσια επιλογή της εξουσίας να «κολλήσουν όσοι είναι να κολλήσουν» και «να πεθάνουν όσοι είναι να πεθάνουν».
Γράφει ο Ανδρέας ΚοσιάρηςΔύο χιλιάδες διακόσιοι ενενήντα τρεις άνθρωποι. Τόσα ήταν τα θύματα της πανδημίας στην Ελλάδα μονάχα τον μήνα Ιανουάριο — ο οποίος ακόμα δεν έχει τελειώσει. Τον μήνα που επικράτησε στην χώρα η «ήπια Όμικρον», τον μήνα που θα «τελειώνουμε με την πανδημία», τον μήνα που τα μόνα μέτρα που πάρθηκαν ήταν η απαγόρευση μουσικής και ένας μικρός περιορισμός ωραρίου στην εστίαση.
Τον αμέσως προηγούμενο μήνα, τον Δεκέμβριο του 2021, που η πανδημία δεν ήταν «ήπια», και πάλι χωρίς ουσιαστικά μέτρα, τα θύματα ήταν 2.633. Η διαφορά μεταξύ «σφοδρότητας» και «ηπιότητας» δεν είναι ιδιαίτερα εμφανής στον γράφοντα, ειδικά αφού στις τέσσερις εναπομείνασες ημέρες του Ιανουαρίου, οι αριθμοί μάλλον θα ισοφαριστούν (σημ. 2710).
Θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι η αδιαφορία κέρδισε. Ή μάλλον, όχι η αδιαφορία — η συνειδητή και εκούσια επιλογή της εξουσίας να «κολλήσουν όσοι είναι να κολλήσουν» και «να πεθάνουν όσοι είναι να πεθάνουν». Το πολυθρύλητο Great Barrington Declaration, το εταιρικά χρηματοδοτημένο ιδεολογικό μανιφέστο του νεοφιλελευθερισμού που προέτασσε την «ανοσία αγέλης» μέσω της ανεξέλεγκτης διασποράς του ιού, είναι εδώ και εφαρμόζεται. Όχι μονάχα στην Ελλάδα, φυσικά.
Αλλαγμένο πλέον λεξιλογικά, διότι όλα τα προτάγματά του αποδείχτηκαν μπαρούφες. Πλέον είναι η «ενδημικότητα» που έχει βγει ως «επιχείρημα» στο προσκήνιο, από ανθρώπους που (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν ότι ούτε ο ορισμός της ενδημικότητας έχει «επιτευχθεί» και ούτε η ενδημικότητα είναι κάτι εξ ορισμού «καλό».
Στην Αγγλία, η κυβέρνηση Τζόνσον είναι πνιγμένη στα σκάνδαλα γενικά, μα πιο πιεσμένη από την επιθυμία του πρωθυπουργού και των τσιρακίων του για παρτάκια ενόσω στην υπόλοιπη χώρα κήδευαν τους συγγενείς τους εξ αποστάσεως.
Ολόκληρο το άρθρο εδώ
