ΜΑΝΟΛΗΣ
ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
Φοβᾶμαι...
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ
ἑφτὰ
χρόνια ἔκαναν πὼς δὲν εἶχαν πάρει χαμπάρι καὶ
μία ὡραία πρωία μεσοῦντος κάποιου Ἰουλίου βγῆκαν στὶς πλατεῖες μὲ
σημαιάκια κραυγάζοντας «δῶστε τὴ χούντα στὸ
λαό».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ
καταλερωμένη τὴ φωλιὰ πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν
λεκέδες στὴ δική
σου.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ σοῦ
κλείναν τὴν
πόρτα μὴν τυχὸν καὶ τοὺς δώσεις κουπόνια καὶ τώρα τοὺς
βλέπεις στὸ
Πολυτεχνεῖο νὰ καταθέτουν γαρίφαλα καὶ νὰ
δακρύζουν.
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ γέμιζαν τὶς ταβέρνες καὶ τὰ
σπάζαν στὰ
μπουζούκια κάθε βράδυ καὶ τώρα
τὰ ξανασπάζουν ὅταν τοὺς
πιάνει τὸ
μεράκι τῆς
Φαραντούρη καὶ ἔχουν καὶ «ἀπόψεις».
Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἄλλαζαν
πεζοδρόμιο ὅταν σὲ συναντοῦσαν
καὶ τώρα σὲ λοιδοροῦν
γιατὶ, λέει, δὲν βαδίζεις ἴσιο δρόμο.
Φοβᾶμαι, φοβᾶμαι πολλοὺς ἀνθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ἀκόμη περισσότερο.
Νοέμβρης 1983
Φοβάμαι μην ξεχάσω…
τη νιότη να πετά μακριά
πως έχω κι εγώ ευθύνη, να δυναμώσω τα φτερά της.
Φοβάμαι μην ξεχάσω…
την ανθισμένη γη, το γελαστό παιδί…
πως το ταξίδι δεν τελειώνει, η Ιθάκη είναι η αρχή.
Σ΄ ευχαριστώ, παιδί μου.
Νοέμβριος 2018
Νοέμβριος 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου