Όταν η αλληλεγγύη και το πάθος για τη λευτεριά, σου λύνουν τα δεσμά και σε κάνουν να χαμογελάς.
Όταν μες τη βαρυχειμωνιά βρίσκεις το δρόμο για την άνοιξη.
ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ
Ποίηση Γιάννη Ρίτσου (Λήμνος 1948-49)
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να 'ναι κι από αίμα.
όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα, μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.
Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ' τα κάγκελα, είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τραίνου.
Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά, και πρέπει να σκεφτείς το φως σ' έναν κάμπο με στάχυα, και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών, και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα, για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.
Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου, γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα, το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα, όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος,- βρίσκουμε τη φλέβα που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, Χαμογελάμε.
Καπνισμένο Τσουκάλι - 1975
Μελοποίηση: Χρήστος Λεοντής
Τραγουδούν: Νίκος Ξυλούρης, Τάνια Τσανακλίδου και ο Βασίλης Μπάρνης
ΔΙΑΒΑΖΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου